umut insanı yaşatır

her ne kadar bir yerden sonra sizi yorsada doğru kelamdır. en dik bayırı çıkmaya çalışmak gibi. tam bayırın ortasında nefesin tükenmeye başlar, adımlarını yavaşlatırsın, ne kadar güçlüyümde desen nafiledir. bu yokuş gençte olsan, yaşlıda olsan seni yorar işte umutta böyledir o yokuş bitmezsse yorulursun hatta vazgeçersin...

Bazen de mallaştırır. Tıpkı bir sonraki hayatında kral olabileceğini umut eden hindu gibi.

Tam 13 yıl önce Birgün üniversite yıllarımda 5 kuruşsuz kalmışım. Evde makarna var onu kaynatıp yiyorum ama sigara yok... Gece vakti o sigarasızlık öyle yoğun bastırdı ki uyuyamıyorum. Üstüme paltoyu geçirip o soğukta dışarı çıktım. Mal gibi sokaklarda yerlere bakıyorum belki sigara bulurum diye. Umut işte... Bulamadım tabi. Eve döndüm baka baka.

Aradan baya bir zaman geçti okul bitti askerlik bitti iş bulmuşum para sıkıntım yok ama sigarayı bırakmışım. Bostancı sahilde dolanıyorum tek başıma gecenin saat 2 si çat diye ayaklarımın ucunda daha açılmamış 1 paket parliament buldum. Senin dedim izzeti ikramını sikeyim umut gibi! Yıllar sonra yapılır mı lan bu bana... Kaldırıp denize fırlattım paketi.

Diyeceğim o ki umut kimse onun ben amk! Hep gecikiyor.

Belkide yaşlandırır.

nietzsche'ninde dediği gibi, umut işkenceyi devam ettirir.