tanrının olmasını istemek

herkesin tanrı olmasını istemesi diye bir şey yoktur. tanrı bir gereklilik de değildir.
ben babamın beni kollayacak olmasını bir gerçeklik içinde açıklarım ama tanrı gibi bir kavram yaratıp bunun beni kollayacağının bir gerçekliği yok.
ben inanayım nasıl olsa bu bana kendimi rahat hissettirir kafası da teist kafası ateistlerin kendini rahat hissetmesi için bir tanrıya inanmasına gerek yoktur çünkü bunun bir gerçekliği yok.
mesela ben soğuk bir odadayım ama sıcağı hayal ediyorum, bir güneşin etrafımı ısıttığını düşünüyorum, hayallere dalıyorum tabi fakat bedenim git gide donuyor ve sonunda soğuktan ölüyorum. şimdi hayalini kurduğum güneşin bana ne faydası oldu? sadece acımı belki biraz hafifletti, kendimi daha iyi hissetmemi sağladı ama soğuğu değiştirmedi.

işte bu yüzden boş tesellilere ihtiyaç yoktur. insanın devamlı kendini gözetleyen, kollayan bir tanrıya inanması çocukluktan çıkamamasına bağlanabilir. çocuklar da babam beni korusun kafasını yaşıyor ki çocuklarda babaya duyulan güven de cidden fazladır. babalarını dev olarak görüyorlar. babası yanındayken kimse onlara bir şey yapamaz diye inanıyorlar. değişik bir kafa tabi.