suriyelileri görünce insanın içinde oluşan hüzün

oluşmayan hüzündür. kimse bunlara acıyalım demesin diyorsa alıp bir tane evde beslesin.
edit:yav neden eksiliyorsunuz pkk destekçisi üstün arap ırkına hizmet edin işte biraz tutarlı olun. geri zekalılar sizi...

insana şu mesajı verir bu acı. Korkaklığın sonu budur!

Hiç skimde olmayandır. Savaştan kaçan sığındığı ülkenin insanın öldüren tecavüz eden çalışmayıp dilenen asalak gibi yaşayan üstüne üstülük durmadan üreyen kitle beni niye hüzünlendirsin ki.

Başlığa insan olmayanlar doluşup oluşmayandır diye yaygara yapmışlar.

--spoiler--
Suriyelileri görünce "insanın" içinde oluşan hüzün.
--spoiler--

(bkz: insan)

Özellikle çocukları görünce üzülüyorum yalan değil. Zor durumdalar allah kimseyi düşürmesin.

Vatanlarındaki bu kirli savaşı kim baslattiysa kim destekleyip körüklediyse ölen sakat kalan anasız babasız kalan çocukların ahı onları bulsun inşallah.

insanlık naraları atanlar önce kendi ülkesinde dersane parası yüzünden evine haciz gelen ve bu nedenle kendini asan 13 yaşındaki çocuklara baksın, adamı da hasta etmesin.

Millet olarak bence elimizden geleni yaptık.

Evet üzülüyor insan. Çok şükür faşist değilim.
Edit: eksileyenler heralde nerede ve nasıl doğacaklarını kendileri seçiyorlar. Akıl fukaraları.

komik bir kişi görüşüdür. hüzünlendiği insan 2 seneye kalmaz canlı bomba olacak.

Hiç görmedim. inanır mısınız bir tek suriyeli görmedim. Çok yakınımda bir geri gönderme merkezi var, ancak haber ajanslarına yansırsa haberimiz oluyor, Geldiler de bir ara, güzelce konaklartırıldılar, yiyecekleri, yatacakları, giyecekleri gönderildi, cuma vakti imam bile tahsis edildi. Sonra gittiler. Görmedik.

Canım trakya.

Ama hüzündür, insanın vatanını, milletini, evini, barkını, sadece canını kurtarmak, evladına bir gün daha umut olmak ve bir gün daha fazla yaşayabilmek için terketmek zorunda kalması, hor görüleceği, ve kötüsü hayatta kalmak için hor görülecek şeyler yapmak zorunda kalacağı hiç tanımadığı hiç bilmediği bir başka ülkeye kaçmak zorunda kalması oluk oluk kanayan bir yaradır.

Buna hüzünlenmeyen insan değildir.

Allah toprağımızdan ayırmasın.

Ev yok, aş yok en önemlisi vatanları yok lakin doğurmaya devam.

hayal kırıklığına doğru yükselen hüzündür de.

kışın kızımı okula bırakmak için metro alt geçidini kullanıyorum. kar yağıyor, hava soğuk... insanlar birbirlerini görmeden, umursamadan, çarparak bir şekilde hızla akıp gidiyorlar.

metro merdivenlerinde dilenen 5 küçük çocuk.
en büyükleri belki de kızımla aynı yaşta. tanıdık yüzleri, zira 1 yılı aşkın süredir aynı mekanda ailece dileniyorlar.
meslek edinmişler gibi dursa da en büyüğü kızımla aynı yaşta küçük bir çocuk!

saçları uzun bir erkek çocuğu...
ayaklarında ne bot, ne çizme, ne ayakkabı. ayaklarında terlik, kar taneleri...
ıslak, kirli, üşümüş ayaklarıyla küçücük bir erkek çocuğu; "suriyeliyim... açım, ekmek..."
kucağında 2 yaşlarında bir kız çocuğu, hemen yanı başında ondan biraz daha büyükçe bir erkek ve diğer kardeşleri. en büyükleri hariç hepsinin montu var.

kısa bir an kızıma ve o çocuğa baktım. kızım ısındıkça içim ısınır.
ona daha sıcak bir mont bulabilmek için mağaza mağaza dolaşmışlığım vardır.
çocuğa baktığımda buz kestim. o beni fark etmedi.

ıslak kollarını açıkta bırakan tshirtü içimi acıttı. ayağındaki terlik, ıslak saçları...

kendi kendime "kızımı okula bırakıp hızla geri dönüp, köşedeki mağazadan bu çocuğa bir mont bir de bot almalıyım" dedim. toplamda 5 dakikalık bir mesafe ama metro merdivenlerine döndüğümde yerlerinde değillerdi.

can sıkıntısıyla ofise yürümeye devam ettim ki; sokağın köşesinde benim ufaklık...
dudağında sigara, elindeki telefonla hararetle bir şeyler anlatıyor.
telefonu benim telefonumla aynı marka...

ben senin için üşümüştüm çocuk.

içimdeki insanlığı sorguladım. çocuk hala orada, cebinde son model telefon elinde 1 a4 kağıda yazılmış; suriyeliyim, açım. ekmek...

içinde merhamet duygusu olmayanların insanlıktan yoksun olanların asla anlayamayacağı hüzün.

evet bir yandan üzülüyorum, bir yandan da ülkelerini müdafa etmedikleri için, kaçtıkları için,mücadele etmedikleri için sinirli ve sevmiyorum.vatanlarını satan korumayan uğrunda savaşmayan, mücadele etmeyenlerin sonu ortada işte.

Ben düşüncelerimi sıralayayım:
-Genelleme yapmayayım da-
1. Bu insanlar dün gelmediler buraya hadi dün gelsinler, savaş dün başlamadı. Hep küçük küçük bebekler. Neden? Karnını doyuracak ekmek yok,neden çocuk yapıyorsunuz?
2. Size suriyeliyiz,yardım edin kağıtlarını kim çıkarıyor, ne deyip alıyorsunuz? Neden sadece açız değil de illa Suriyeliyiz demeye gerek duyuyorsunuz?
3. insan vatanı uğruna savaşmaktan kaçar mı diyoruz ama orada savaş yok katliam var. Eskisi gibi tüfeklerle savaşmıyrlar. Bir bomba atılıyor, tüm köy ölüyor.
4. insan günün her saati,yılın her günü dilenir mi?
Ekmek alacak para bulduysan al ye. Neden daha çok birikmesini bekliyorsunuz?
5. Suriyeliyiz yazıp dileniyorsun tamam da neden küçücük bebekleri ,çocukları da yanınıza alıyorsunuz? daha çok acısınlar diye mi? Bırakın -varsa- evlerinde kalsınlar bu buz gibi havalarda.
6. Gerekirse taş taşırsın, teyzelern pazar poşetini taşırsın para kazanırsın neden dilenmek? insan nasıl gururuna yedirebilir? Hele gencecik,eli kolu sağlam bir erkekse.

Buradakileri görünce hüzünlenmiyorum pek çünkü gelemeyenlerin durumu daha beter.

vatan haini olanlara niye üzüleyim? diye kendime soru sordurtmuş başlıktır.

zamaninda hüzün olustururlardi ama suan gördüklerimden dolayi nefret den baska bisey olusturmuyorlar. Zorla elindeki parayi almalar mi dersin oraya buraya coplerini birakip kirletmeleri mi dersin yoksa saygisizliklari mi ozetle guzelim izmir i boktan bi hale getiriyorlar.

Lan onlar kendileri için bu kadar üzülmüyor eski iş yerimde vardı herif kakara kikiri bi tane de 200 mersedes çekti altına gam yok tasa yok artık siksen gitmez geriye. .

evet gayet üzücü, ama çocuklara üzülüyorum sadece

buraya erkekleri karı bulmaya, karılarıda koca bulmaya gelen pis bir millet

siktirin gidin ülkenizde kendi pisliğinizde üreyin!