soyletme beni dunya

söyletme beni dünya...
bir parçacık belirsiz bir ruhla bana göre koca bir dünya ile başbaşayım...

söyletme beni dünya...
açları görüp onlar için bir şey yapamayınca boğazıma düğümlenen lokmalar için,
kirli ellerimle beyaz yüzümü sildiğim için, çöplüklerden eski anıları topladığım için, martıları kıskanıp simidi onlar yerine çöpe attığım için, yele karşı tükürdüğüm için;
söyletme beni be dünya...
söyleyeceklerime sağır insanlarla dolu bir ateş çemberinde söyletme yaa...

(bkz: açtırma kutuyu söyletme kötüyü)

söyletme demiştim dünya...
sen ki kendinden önde giden bir ruha sahip olmamışken söyletme beni...
kavgalarımda çiçek ararken söyletme beni...
karda bıraktığım izleri hala kendim takip ediyorken söyletme...
herkes artık herkes gibi iken söyletme...
canıma taktığım acı çivileri her yanımı sarmış iken söyletme...
bir sokak lambasının altında çekerken sigarayı söyletme beni...
vusaltı beklentisiz beklerken söyletme...
noolurr sus konuşma benle...