sonsuzluk fikrini reddetmek

neredeyse imkansızdır. ateizmin tarihin ilk gününden beri dinler ve mensupları karşısında güdük kalmasının yegane sebebidir.

bilim ve teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin sonsuz bir hayat fikrini reddetmek o kadar kolay değildir. bana "hayat bir kere olursa çok daha değerli olacak, süper olacak demeyin" bir tarafta sonsuz var öbür tarafta 70 hadi çok çok 80 yıllık bir ömür var. hem neden insan yaşamı tanrının olmadığı fikriyle beraber değerlensin ki? her halükarda değerli olsun kardeşim şu yaşam! illa tanrıyı öldürmemiz mi gerekiyor yani?

insanları "öbür dünya" inancına iten diger bir öge ise hayatı boyunca birtakım bireysel ve toplumsal haksızlıklara uğraması, dahası bu haksızlıklar karşısında çaresiz kaldığını düşünmesidir. "allah'ın da bir hesabı var" diyerek bu psikolojik motivasyonla hayatına devam etmektedir. biçareliğinin mükafatını öte dünyada alacağına inanır, inanmak zorundadır bir nevi. bunu terk etmesi çok ama çok zordur. sen istediğin kadar evrimden, doğal seçilim, diyalektik materyalizmden dem vur, adam kendini güvende hissetmiyor. senin anlattıkların onun için dumandan bir şemsiye... onu yağmurdan korumuyor. ha diğeri koruyor mu? ama en azından koruyacağına dair bir ümit ışığı seziyor.

gerek uğranılan haksızlıklar gerekse sonsuz bir yaşam ihtimali insanın inanç limanına demir atmasını kolaylaştıran etkenlerdir velhasıl kelam.