son gün nizamiyeden çıkarken ağlayan insan

hiçbir zaman anlayamadığım insandır. 18 ayını bu işe vermiş, kimisi ölümlerden dönmüş, kimisi ise en olmadık hakaretleri üstlerinden işitmiş. ve aylardır karaladığı defterinde son gün gelmiş çatmış. sivilleri giyinmiş, bavulu hazırlanmış ve ictimaya son defa çıkıyor. sonra arkadaşları tarafından şınav çektiriliyor, palaskayla dövülüyor ve kapıdan çıkıyor. arkasına bakıyor, bütün arkadaşları onu alkışlıyor. imreniyorlar ona. bu da ağlıyor. hey allahım. hiçbir zaman anlayamayacağım seni kardeşim. şimdi arkadaşlarını geride bırakmanın verdiği ıstırap da olabilir ama bu da çok mantıklı gelmiyor ya. neyse işte. aslında benim gibi komedi filmlerinde bile ağlayabilen bir insana, yargılamak düşmez. ağlar ağlar adam. ama var böyle insanlar. hatta belki de hepsi böyle bilemiyorum.

bu arada ek not: kısa dönemlerde böyle bir şey olmuyor. uzun dönemlerin yaşadığı bir sıkıntı bu.