sokakta oynayan çocuklar

artık olmayan çocuklardır. zaman zaman beni ağlatan(?), hatta içime acı koyan teknolojinin getirdiği kötülüklerden biridir.

kar yağıyor eline poşetleri alıp kayan çocuklar yok, kola kutusuyla ayakkabılarını parçalayan çocuklar yok, futbolcu kartları ile acayip oyunlar oynayıp kavga eden çocuklar yok, ağaçlardan düşüp başını kolunu kıran çocuklar yok, bisiklet çetesi oluşturmuş çocuklar yok, topum var diye hava atan çocuklar yok, "anneeeee! hakan beni dövdü" diyen çocuklar yok.

ağlıyor muyum şu anda? hayır.

peki gülüyor muyum? yine hayır.

bu teknolojide iyice ruhsuz yaptı beni amk.

deminden beri gürültü yapıp sonunda arabaya top atıp alarmını çaldırdıktan sonra toz olan veletler.
(bkz: çocuk gürültüsü)

görsel
Oynayacam olacak...

Mal mal konuşuyorlar kendi hayal dünyalarında. Lider kim olsun yusuf olsun mu dedi demin biri.

virüsten korkmayan cesur çocuklardır.

durun aklima gedi.

bir gun arkadasi mahallesinden almaya gittim varos bir kesimde oturuyor.
neyse sıkıldım ben indim evin onunde duvarin ustunde oturuyorum iceriye de cagirmadi serefsiz.
sokakta eli yuzu kir pas icinde veletler oynuyor. sacma sapan bir oyun olsa gerek pek anlamadim.

kucuk bir kiz cocugu eli yuzu kir pas icinde saclari deli gibi kosarak yanima geldi.ama tam bir pacoz saclardan yumak olusmus kafasinda.

"ya şey ya senin adin ne" dedi.

asfafahdgbsjnasfaf.

ya şey ya benim adim neydi.
gulmekten catladim baris diyemedim ya lan.
elimden cekistiriyor su cocuk beni itekledi diyor.

bu da boyle cok sacma bir animdi.

Gecekondu mahallesinde oturan anneannemin mahallesinde bizdeki kadar sokakta oynayan çocuk yok.

bizde hala var, futbol oynuyor keratalar. ben de bazen onlara orta yapıyorum:)