sofanın bana söyledikleri

peyami safa'nın 9. hariciye koğuşu romanından bir kısım. şu tasvirin sanasallığına, etkileyiciliğine bakar mısınız. atatürk boşuna dememiş; ''herkes cumhurbaşkanı dahi olur ama herkes sanatçı olamaz'' diye. büyüksün peyami safa. işte o kısım.
bu sofa dört köşedir: ortada sokak kapısı, iki yanında birer pencere. pencerenin yanında bir ot minderi. minderin yanında yemek masası. masanın yanında iki sandalye. bu sofada oturulur, yemek yenir, misafir kabul edilir.
benim her girişimde, orada, hareketsiz duruşum, beni bana gösteren bu çehreye bakmak içindir.
ve baktım: minderde üst üste konmuş iki yastık. (demek annem biraz rahatsızlanmış ve buraya uzanmış.) masanın yanında rafın önüne çekilmiş bir sandalye. (demek annem en üst raftan bir ilaç şişesi almış). ha... işte masanın üstünde bir şişe: kordiyal. (demek annem bir fenalık geçirmiş.) min­derin üstünde ıslak, buruşuk bir mendil. (demek annem ağlamış.)
benim de bu şişeye, iki yastığa ve bir mendile ihtiyacım var, ben de kordiyal alacağım, uzanaca­ğım ve ağlayacağım.