sevdiğin biriyle hiç fotoğrafının olmaması

aranızdaki ilişki bittikten sonra iyice koyan olaydır. aklına geldikçe bakabileceğin içinde ikinizin olduğu bir fotoğrafın olmaması. anıların hep aklın içinde kalması.

hüzün verir, çokça için ezilir. aklının ve kalbinin insafına kalırsın anımsamak istersen. aradan çok zaman geçiyor, sesini soluğunu unutuyorsun. sonra bakıyorsun, sana gelince elleriyle visörü kapatan insan başkasıyla, başkalarıyla neyse şimdi. başlayacam yazmaya brell yine bizi bunalıma soktu diyecekler. beraber çekindigimiz 2 tane fotoğraf var, onda yok biliyorum ama bende var. kendisi çektiği halde onda yok! bilmez ki kırdığı kalbin sahibinde onun yüzlerce fotoğrafı var, hala dururlar. onda benim 1 resmim bile yok biliyorum. zaten onda ne var ki bana dair fotoğraf olsun. ben onda yokluktan o bende çokluktan ibaret...

imla.

Bosver olmasin benim varda ne oluyor. Ne oldugunu anlatayim.

Ya aglayarak ya da bir hisim silinen o fotoraflar oh be sildim bunu da yaptim deyip tarihe karisiyor. Sonra ne olduysa oluyor yedekleme yok bilmemne derken bir bakmissin unutuldugu zaman geri galeriye gelmis fotoraflar... hadi bu tesaduf olur boyle. Sonra ne olduysa whatsapp silinip tekrar yukleniyor bir bakiliyor eski sohbetler gelmis icinde bir dunya fotorafla... yani o fotoraflar hic olmasin daha iyi. Ama mesela sevdigim arkadaslarimla cok yoktur benim nedense.

en yakın ve en eski arkadaşımla (12 yıl) hiç fotoğrafımın olmaması ve her defasında bunun esprisini yapıp yine dedikoduya dalarak fotoğraf çekmeyi unutmak.

aslında en iyi olandır. onu unutmanızı kolaylaştırır.

vardı, yırttım.

Öldüğünde bir fotoğrafımız bile yok diye kahrolmaktır.

En çok neye yanıyorum biliyor musun?
Bir resmimiz bile olmadı anlıyor musun?

En kötüsü de o kişinin artık hayatta olmaması.