senede bir gün tiyatrosu

sinir bozucu bir uygulamadır. günün anlam ve önemi üzerinden gidecek olursak misal kadınlar günü, 364 gün 6 saatten vazgeçip bir güne sığdırılmaya çalışılmak bana garip geliyor. listeyi uzatabilirsiniz, anneler günü, babalar günü, sevgililer günü, öğretmenler günü vs. geriye dönüp baktığınızda meselenin tiyatrodan farksız olduğu görülür. hatta oradaki sanata inat buradaki uygulamalar alabildiğine sıradandır. ben erkekler günü yoksa kadınlar gününün varlığını kabul etmiyorum diyen kadınların olduğunu düşünüyorum. buna böyle inanmak istiyorum. çünkü bir lütuf gibi sunulan şeyler güya değer atfettiğimiz zümreleri aslında değer kaybına itiyor. toplum olarak kişiye saygı duymayı öğrenmemiz, hele hele yaşama hakkına saygı gösterilmesi çok daha önemli. birbirimizi kadın, erkek, çocuk olarak değil birey olarak kabul ettiğimiz anda bu tiyatrodan, paçalarından gösteriş akan uygulamalardan uzaklaşmış olacağız.
(bkz: 1 gün yerine 364 gün 6 saatinize sahip çıkın)