bugün

son günlerde aynı ortamı paylaştığım insanlardan utanmamın beni suçluluk duygusuna sürüklediğini itiraf etmeliyim. bu fakir olan ailenizden utanmanız gibi can yakan bir durum. onlar için endişeleniyorum ve daha iyi olmalarını ümit ediyorum ama tüm temennilerime rağmen değiştiklerini görememek beni günden güne eriyen bir hastayı izliyormuşcasına üzüyor.

etrafımda sözlük okuyan kimse yok. yine de günün birinde birinin öğrenebileceğini düşünmem geceleri uykusuz kalmama neden oluyor. ya arkadaşlarımdan birisi sözlüğü okuyup da ezik popülasyonu fark ederse? işte bu canımı çok sıkıyor. bu anlarda ezik yazarlar adına ben utanıyorum. aynı ortamı paylaştığımız , "sözlük yazarlığı" sebebiyle bir ortaklığımız olduğu için onların ezikliklerinden ben de rahatsız oluyorum.