ozunu inkar etmek

öz denilen, çoğunluk için bir küfürse, çoğunluk o özü asimile etmek istiyorsa, e adam aptal değilse özünü söylemez elbet. çünkü insandır, korkar. ölümden olabildiğince uzaklaşmak ister. helede varlığı onaylanmadığı içinse, pisi pisine ölmeyi hiç istemez. ancak bir süre sonra bakar ki, olduğunu saklamakla da iş bitmiyor. çünkü sen saklasan, bir yerlerde illaki karşına çıkıyor ne olduğun. bu noktada inkara başlar. kişilik bölünmesi gibi, toplumsal baskıyla bölüverir kendini. artık ölüyordur esasında, ama farkında değildir bu tükenişin. çoğunluk onu da bölerek, varlığını anlamsızlaştırmıştır.

bizim toplumda bir acayip! korkudan özünü söyleyemiyor. inandığı şeylerin uğruna savaşamıyor. tartışamıyor, çarpışamıyor. bu böyle sürüp gidiyor. nerede modern, çağdaş, özgür, medeni, laik, demokratik toplum? nelerle uğraşıyoruz yahu! milleti öldürüyoruz düşüncesinden, inancından dolayı. biz nasıl toplum olduk böyle?

aslını inkar etmektir. aslını uygun davranmayan da yapmacık ve sahtedir.

(bkz: insanın özünü ırkından ibaret sanmak).

birdenbire dunyaya bırakılıverdiğine inanıp, kendinden evel yaşayanların hain, bağnaz belki de barbar olduğunun öğretilmesi sonucu ben onlardan diilim kompleksine düşme halidir aynı zamanda.
bunlardan ülkemizde bol miktarda mevcuttur mesela.

oz büyücüsünün çıktığı kabuğu beğenmemesi durumu da ayrıca.

bizden olmayı reddetmek. muhtemelen fizden olmak istemek.

(bkz: bizciler ve fizciler)

sadece insanın kendisini kandırmasıdır. atalarını, anasını babasını unutmaktır ki eğer bir zamanlar utandığı bir çevresi varsa geçmişini hiçe sayıp gerçeklerden kaçmaktır.

bir özü olduğundan haberi olmayanların da yapabileceği birşeydir.

bir de böyleleri tutar özgürlükten bahseder,halbuki öz-gür olabilmek için özünden haberdar olmak şartı vardır.

geldiği yeri unutmak, kimliğini reddetmek.