bugün

ortaokul, lise çağlarında ders bitimini dört gözle bekledikten sonra, önlüklerle ve çantalarla beraber sevinç yumağı halinde futbol oynamak. (bkz: hey gidi günler)

not: maç için kale miz yoksa çantalardan inşa edilirdi.
her gün gömlek değiştirmek zorunda kaldığımız günlerdi. daha güzeli de, boş derslerde maç yapmaktı. dersin boş olduğu son anlarda öğrenilir, öğle tatile ile de birleştirilirse tadından yenmezdi.

bizim klasik adidas halı sahalarımız vardı. bir de saate bakmadan futbol oynayabilme şansımız.
ortaokul dönemlerimizde, okuldan dönüp evlere dağılıp yemekleri gümletip, belirlenen vakitte, deplasman home demeden yolların ortasında kapıştığımız,
kah kavga, kah sevinç, kah hüzün, kah muzırlıklarla dolu eylem.
Nerde o eski tayfalar,
şimdi desemki akşam işten sonra bizim mahalledeyiz, kaleleri diktim. Kimse dinlemez.
kardeşimin okuldan geç gelme nedeni. ya da zamanında gelse bile onu dışarı çıkartabilecek tek neden..'anneee aşşa mahalleye gidiyoz biz maç yapmaya.ararda bulamazsan merak etme.' bu da ömrü boyunca en çok kurduğu cümle..