bugün

Cesaretim kırıldı benim ya. sanki ben yanlış bir insanmışım gibi geliyor. Sevilmiyorum çünkü insanların canını sıkıyorum onları memnun edemiyorum… aslında biliyorum ki kimseyi memnun etmek zorunda değilim. Yalnız kalmaktan korkup insanların istediği gibi bir insan olmaya çalışıyorum. Çok duygusallaştım. Birisi sert konuştuğunda hemen kalbim kırılıyor ve ben karşılığında sert konuşmaya korkuyorum çünkü eğer konuşursam beni terk edip yalnız bırakacaklarmış gibi hissediyorum.
Sabahları uyandığımda sanki o gün içinde bir şey yapmam gerekiyor da yapmadığım için başım derde girecekmiş gibi hissediyorum. Bir şeye çok emek verdiysem ve başaramadıysam sinirden çıldııyorum. Sanki bu kadar uğraşa rağmen başaramadığım için hayatta hiçbir şeyi başaramayacakmışım gibi geliyor.
sizce ne yapmalıyım?