ne intihar edebilmek ne de hayattan tat alabilmek

arada kalmışlığın, anlamsızlığın, gerçekleşmemiş hayal kırıntılarının açtığı yaraların, şükredip inansa da artık hayallerini gerçekleştirmenin çok zor olduğunu bilen bir insanın denk geldiği sonuç.
ben bunu istememiştim ki... neden bunu hissetmem gerekiyor ?

arafta kalmak durumu olarak tanımlanabilir.

intihar etmek yaşam seçeneği değildir, doğrudan yaşamsızlığa düşmektir. erişilebilir hedefler koyabilmek yaşamın ta kendisidir.

töbe bismillah. ağızlardan yel alsın.

yorulmalı ve bişeyleri özlemek o tür kötü düşünceleri yok eder.
zevklerin ve keyiflerin doyma noktası veya son raddesi yoktur. o yüzden sadece keyif ve zevklerle mutlu olunmaz.
elon masuk napıyormuş biliyon mu?
bazı günler kampet yatağını alıp garajda uyuyormuş. akıllı adam.
rahat yatağını özlemeye çalışıyor.
insan hsleri de relatiftir.
susayıp içtiğinde su çok harikadır ama zırt pırt içtiğinde bir anlamı yoktur.
aynı su lan aynı. düşün artık ne mal canlılarız.

yoracaksın kardeşim. yoracaksın.
elini, kolunu, bacağını, kulağını, gözünü, velhasıl beş duyunu yoracaksın ki rahatlığı arayıp bulduğunda mutlu olasın.
ortam müsait değil nasıl yorayım diyorsan çık yürü. 2 saat yürüyüşten sonra zaten pestilin çıkar.
içtiğin çay, yattığın yatak, kuru fasulye her şey süper gelir.

bu ve buna benzer ikilemlerde her olayın her durumun her anın geçici olduğunu hatırlayın. şu anki depresif modunuzdan önce en son ne zaman bu kadar kötü olmuştunuz? geçmemiş miydi?

hayattan sıkıntılardan bezmiş ama pes etmiş-güçsüz denmesini de istemeyen, güçlü durmaya çalışan kişi olabilir bu.

Arafta kalan kişidir. ne ölüdür, ne de yaşıyordur.

Benim de hayatım şuan tam olarak bu işleyişte sürüyor.

Olur arada psikolojiyi toplayıp ayağa kalkmak gerekiyor. Hayat inişli çıkışlı hemen pes etmeyin. Hayatı güzelleştirecek yollar bulun. 30'a kadar dayanın 30'dan sonra o kadar kötü gelmiyor zaten.

hayata bir yerden tutunmak lazım.
yaşamıyorsun ama ölmüyorsun da günlük telaşa ayak uydurmak çok da zor değil.
intihar etmek kolay ben kolayı hiç sevmem.
sevmiyor da değilim bazı şeylerden hala zevk alabiliyorum.
sigara gece canlı bahis ipe sapa gelmeyen bir kadın o otelin amber renkli koridor ışıkları bir kere yaralanmıştım yara ölümcül drğildi ama aşırı kan kaybı tansiyonum düştüğünü o bayılma evresini hatırlıyorum her şey tepetaklak ayaklardan başlayan bir sıcaklık ölümün eşiği gerçekten sıcacıktı.
tabii.
yani kalmak isteyen bir gitme durumu sevmemiştim hiç.

Bu gece bütün sözlüklerde bu konu var neredeyse. Şimdi hepsine gidip ayrı ayrı fikirlerimden bahsedeceğim, birine hislerimi yazacağım. Ama Buraya sadece balkon konuşmam için gelmiştim.

içinde bulunduğum korkunç durum. Hayatım bir türlü düzene girmiyor. Öyle yorgunum ki.

Bana destek olacağını söyleyen insanlar bahane üretiyorlar. Bir gün intihar edersem ciğeri beş para etmez tiplerden yardım istemeyip onurumla bu hayattan çekip gitmek için intihar edeceğim.

Ya haline şükür etmek boş iş abi. Sen insansın, daha elindekinden fazlasını tabi ki isteyeceksin. istediklerini elde edemeyince boşluğa düşüyosun zaten.

Hem ben de bu durumdayım. intihar etmek istemiyorum, çünkü o "belki yarın içimdeki bi boşluğu doldururum" umudu var, ne olacağını bilemiyosun sonuçta.

Ama tatsızlaşmaya başladı cidden.

Geçicidir, hayatın her döneminde hissedilir. Akışına bırakılmalıdır.

Bi şeylere dayanıp yaşamaya çalışıyorsun ama o da olmuyor. Arkanda insan da bırakamıyorsun, dünyayı da. Geçmişte güldüklerine tutunup geleceğin iyi olmasını hayal ediyorsun. Kendinden de nefret ediyorsun ama insanların senin nasıl sevdiğini anlamıyorsun.

Zaten sayılı günler çabuk geçer, böyle yaşayıp gideceğiz.

Buraya Kongos- Repeat After Me gelsin
https://open.spotify.com/...si=BzcHxUsMQ6Oyv8DHHddZeA

Hedef koymak lazım. Küçücük, saçma sapan da olsa "bir hedef". Sonra o hedefleri birer birer gerçekleştirmek ve daha büyüklerini koyup onlara ulaşma çabası zaten hayatın kendisi... Anlamlı hâle gelir.

frida kahlo'dur.. ya da nilgün marmara'dır.. sylvia plath'dır..

hep aynı yılgınlık, hep aynı yalnızlık.. hep gidememek ile kalamamak arası ince çizgide yürüyenler.

sonları hep aynı oldu..

pevase mesela; "tiksiniyorum bütün bunlardan. sözler değil. eylem. artık yazmayacağım" diyerek bıraktı kenara hayatının yorgunluğunu.

dikkat etmek lazım, yaşamak her ne olursa olsun yaşamaya devam edebilmek çok değerli.

bitik insan modelidir. bayar... enerji düşürür... karamsarlık katar... siklenmez.

Hikayenin sonunu merak ediyorum, nasıl öleceğim? Daha ne kadar bazı şeylere katlanamam, sindirmem ya da kendimi avutmam gerekecek?
Kendini avutma konusunda biri bana madalya verecek mi? Bunları bilmem lazım. Bu kadar direnmişken pes etmek olur mu? Finali görmek lazım. Kolay yolunu bulursam intihar da edebilirim. Bilmiyorum.

Hayatı boşlukta yaşamaktır bu.