murathan mungan

Her insan kendisi olması karşılığında topluma bir bedel öder. Az ya da çok ama mutlaka bir bedel. Kimse bedelsiz kendi olamaz.

Bu bedel çoğu kez yalnızlıktır.

Bazı anlarda yüzün aldığı bir ifade insanın zihninde sonsuzlaşıyor. insan o ifadeyi her şeyden cok daha fazla özlüyor. O yüzün sahibiyle günün birinde darılıp ayrıldıktan hatta ondan nefret ettikten sonra bile o ifadeyi özlüyor.

Bir andır o ama bütün zamanlara siner...

'Kader aradığı kişiyi insanın karşısına her seferinde kapı komşusu olarak çıkarmaz. Uzakları yakın etmek düşer size.
Haritaları seviniz.'

(bkz: aşkın cep defteri)

yae'ci bir ılık götlü yumoş afedersin .

Murathan Mungan'ın dediği gibi bazen akışına bırakmak gerek: "Yürüyüp geçeceksin, hep yürüyüp geçeceksin. Ben öyle yaptım. Hep yürüdüm. Herkesin her şeyi anlamasını bekleyemezsin. Sen yürüyüp gideceksin. Anlayan anlayacak, anlamayan anlamayacak; dünyanın hepsine yetişemezsin ki!"

Romanlarını okumadım ama çok başarılı olduğunu duymuştum.