kuytu koruların perisi

Sisli ve serin ilkbaharların alacakaranlığında güneş tam da batmak üzereyken ortaya çıkıverensin. Yanakların yalancı kırmızılıklardan öte bir renk barındırır, gözlerin ise saf kristallerden daha berrak ve ışıklı, ışığın saf aydınlık ışıgı; ki seni görebilene artık hiç bir şey fayda etmez.

Eğilip mahçup bir tebessümle gülerken kıvrılan dudaklarından dökülen inciler gibi berrak sesinle, saçlarına sarmaşıklar misali dolanan bulutsu ruhların sığınağı, pervane olduğu peri, ne güzelsin. Kuytu koruların en derin yerinden yükselen toprağın ve ormanın kokusu kadar içime çekmeliyim başdöndürücü kokunu, unutmak hiç bu kadar uzak değil şimdi...