bugün

aydınlatılmak istediğim husustur. bu zamana kadar da tatmin edici bir açıklama ile karşılaşmadığım hadisedir.
kuran tanrının sözleridir. vahyedilmiştir. ancak munafikun suresi 4. ayette "onları gördüğün zaman kalıpları hoşuna gider, konuşurlarsa sözlerini dinlersin. onlar sanki dayanmış keresteler gibidirler. her gürültüyü kendi aleyhlerine sanırlar. onlar düşmandır, onlardan sakın. allah onları kahretsin! nasıl olup da döndürülüyorlar?" deniyor.
aynı şekilde; tevbe suresi 30. ayette de "yahudiler, «uzeyir allah'ın oğlu» dediler, hıristiyanlar da «mesih allah'ın oğlu», dediler. bu onların kendi ağızlarıyla uydurdukları sözlerdir. daha önce inkâra sapmış olanların sözlerine benzetiyorlar. allah onları kahretsin, nasıl da saptırıyorlar!" deniyor.

tanrı kendi kendisine mi beddua ediyor? yeri göğü, 18 alemi yaratan yüce tanrı "allah kahretsin onları" der mi? beddua eder mi? gücü mü yetmemektedir ki beddua etmektedir?
Allahın canının sıkılmasından kaynaklanabilecek durum. Ya siz hiç mi kendi adınızı kullanarak ben de bilmem ne değilsem bunu onların yanına bırakmam demiyorsunuz.. Swh