bugün

Hep bir omuz aradım hayatımda. Mevzu başımı yaslamakta değildi aslında. Sadece dinlenmek istedim biraz da olmasa. Ve öğrendim ki, insanı yoran tek şey yorulmayı bir ihtimal yerine koymadan, sadece dinlenmeyi hayal etmekmiş. Dinlenmek için yorulmak gerekmiş.
Neyse...
Çok kırıldım ama sonra geçti. Zaman bana kendi yaralarıma üflemeyi öğretti. Uzak değilmiş, yanı başımdaymış. Kendi omzum! Koydum başımı ve kendi omzumdan öptüm. Öyle bulunmaz hint kumaşı falan da değilmişsiniz, kendi omzuma bakınca gördüm...
boyun tutulmasına yol açar.

(bkz: tecrübe konuşuyor)