kendi cenazemi düşünüyorum

ardımdan timsah gözyaşı döken bir sürü insanı.. belki o kadarını bile yapmazlar.. dramatik bir şey ve çocukça ama gerçekten üzülecek kişiler bir elin parmakları kadardır ancak.. şu dünyada gerçekten seven kimse kaldı mı? kaldıysa bile o iyi insanlar hiç bize denk gelmez, geriye kalansa sadece acımasız ve yalancı kişilikler.. bunlarla yetinmeli ve kabullenmeliyim.. insanlar kötüdür, aldatırlar, kullanırlar ve eninde sonunda yüz üstü bırakırlar.. bu yüzden ölürsem bir cenazemin olmasını istemiyorum, sadece gömün gitsin işte, bütün o sahteliğe ne gerek var?

eskiden bunu çok yapardım.

hatta psikolojik bir sorun olarak görmeye başlamıştım.

ne tip sorunlarda yapardım tam net hatırlamıyorum.

acaba psikolojik olarak nedeni ne bu durumun.

ve hiç kendime üzülmem.
hep beni seven 3-5 kişiyi üzeceğim için üzülürüm.

Kendi cenazenizi düşündüğünüzde, yapmadığınız şeyler için pişman olursunuz. düşünürken bile, evet. O kadar da önemli değildir hiçbir şey. Ona göre yaşayın hayatı.