kardeşin büyümüş olduğunu farketmek

evin kücük cocugudur. sen artik kocaman oldugun icin simartilma sirasi ondadir. her istegine -sartlar el verdigi sürece- "evet" denir, cebine harclik koyarsiniz, telefon kontürlerini alirsiniz, gece yatarken "iyi geceler" öpcügü verirsiniz, annenizin kucagindan inmez, buldugu her firsati degerlendirir onun kucagina oturmak, yanaklarini sapur sapur öpmek, hatta babaniz sehir disindaki seminerlerde oldugu zamanlarda, onun koynunda, kivrilip yatmak icin...

evin kücük cocugudur o, hep simartilan, hep ilgi bekleyen, herkesin sevgisinin tümüne sahip olmak isteyen...

kücügüdür evin ve mutludur bunun getirdigi avantajlardan.

bir gün, okul cikisi carsida görürsünüz onu, yaninda bir kizla. oturup bir seyler yemekle mesgul olduklari icin, arkadasidir deyip önemsemezsiniz pek, ama bir süre sonra oturduklari yerden kalkip, el ele disari ciktiklarinda bir seyleri anlamaya baslarsiniz yavas yavas.

evde sorarsiniz aksaminda;

"seni carsida gördüm bugün, yanindaki kiz kimdi?" sanki cevabi ondan duymak istiyormus gibi bir kez de.

"haa, o mu?" diye gelir cevap yüzü bile kizarmadan.

"sevgilim."

sizin kücük, minik, ufak kardesiniz falan degildir artik o. sevgilisiyle sokaklarda el ele gezen bir delikanlidir artik...
ilk o zaman anlarsiniz, büyümeye basladigini. ve bir seyi daha farkedersiniz neredeyse aninda; evin kücük cocugudur o ve cok da mutludur öyle olmaktan...

sevgilisiyle evlenme düşüncesinde,gerçekten kararlı oldugunda.