karanlığın sessizliği

Sessizliğin ve her dakikanın yelkovanı kadar yaşamak.. ruhumun attığı haykıran adımların her nefes alışı kadar sessizlik.. Ve sessizlik sustuğunda tek bir son için elveda.. Sonsuzluğa yağan küllerde aramak sonu.. ve unutmak için yaşamak.. Karanlıkta konuşmak tanrının azmedilmemiş sonunu.. ve yalvarışlarına katlanmak anıların.. Ters bir mum ateşinde yakmak kokusunu.. Soğuk bir boşlukta adımlarında sendelemek.. Ve yalnızlığın her tepesinin varoluş unutulumunu hatırlamak.. Karanlığın acımasızlığıyla üşümek.. ve dokunmak sana sonkez son için şuan..

kendini dinlemektir aslında karanlığın sessizliği. kendi sessizliğindir.

kolay değil gülümsemek,
sahte insanların yüzlerine..

zehir olmuş düşlere sarılmak,
hesapsız yaşamayı unutmak zor değil mi..

bir an yeter dediğin, içinde çoğalan sessiz nefesler bunlar gecelerce..

ama yine de özel çünkü sana ait ,
istemeden de olsa yaşamak..
güzel yinede karanlığın sessizliğinde..