kalabalikta yalniz olmak

tek başınalık hissinin en ağır hissedildiği durumdur. en çok da yabancı bir ülkenin işlek bir caddesinde yüyürken farkedilebilir.

(bkz: toplu fotoğrafta vesikalık gibi çıkmak)

en büyük yalnızlıktır.

büyükşehirlerde ikamet eden insanlar daha iyi anlarlar bu duyguyu, zaman zaman vursa da vurdu mu çok pis acıtır.

aşk acısı çeken bireyin hissettiğidir. etrafında zilyon tane insan olsa da, "o" yanında olmadıkça yapayalnız yolda yürüyormuş gibi gelir.

modern insan hastalığıdır. hepimiz güzel evlerde yaşıyoruz,güzel giysiler giyiyoruz,güzel yerlerde yemek yiyoruz, okullar bitiriyoruz, yaşam standardımız için çok çalışıyoruz çok kazanmak için.bir sürü kursa gidiyoruz bir sonra ki yıl terfi edelim diye hep telaş hep koşuşturmaca bu hırsın arasında ailemizi ihmal ediyoruz,arkadaşımız yok,sevgilimiz yok çünkü bunlar için zamanımız yok.sonra bir bakıyoruz anne-babamız 30 yıldır evli biz hiç bir yılını kutlamamışız,kardeşimiz askere gitmiş hangi ara gidip geldiğini bilmiyoruz,arkadaşlarımızın önemli günlerinde yanlarında olamamışız zaten artık arkadaşda değiliz aramayı çokdan bırakmışlar, o kadar çok zengin olmakla meşgul olmuşuz ki ne sevdiğimiz, ne sevenimiz var.anladığımızda zamanı geri istiyoruz o da olmuyor sonra her gördüğümüz insan bize kuru kalabalık geliyor, herkes yabancı çünkü hak ettikleri değeri veremedik hiçbirine ve yanlarında olamadık.

genellikle etrafına yabancılaşmakla başklar, kendini anlamlandıramamakla sona erer.