iz bırakma isteği

biraz da megalomanlıktır.

her insanın içinde var olan dürtüdür.

çoğu zaman; "insanlar beni sadece fikirlerimle hatırlasalar yeter." demekle yetinen bir insanım. şeytan mıdır nedir bilemem ama bazen bir şey bana durumun böyle olmaması gerektiğini fısıldıyor gibi. bazen müthiş bir tanınma ve hatırlanma arzusu doluyor içime. herkes benden haberdar olsun ayrıca fikirlerimi de bilsin ama ben umurumda değilmiş gibi yapıp kendimi kandırayım. saçma mı? bazen... böyle bir şeyi yazınca yine delirecek gibi hissediyorum, ama yazmak, anlatacak biri olmadığında elimde kalan tek silahım. ben de kurşunları müsrifçe harcıyorum. yazmasa mıydım acaba bunu da diyorum. silsem mi? ama yapmayacağım. benden geriye kalanın bir mezar taşı değil yazılarımın olması fikri daha çekici geldi belki de.

iz bırakanlar unutulmaz sözünden yola çıkarak herkeste, herşeyde hayatın her alanında kendinizden bir iz bırakma isteğidir. insanın ancak böyle unutulmaz, böyle ölümsüz olacağı kanaatindeyim .