insanın acısını insan alır

şükür erbaşın en güzel yazılarından bir tanesi.
zaman zaman açılıp okunmalı

ipi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini,
birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine.
Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken,
duvarlara dalıp dalıp gitmesi.
Türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrılık......

acılar paylaştıkça hafifler, manasında kullanılır. ayrıca yanlızlıktan dolayı acı çeken bir insanın, sesine ses verecek bir insan hayatına girdiğinde, acısı yok olur.

(bkz: kardeşin duymaz eloğlu duyar)**

"herkesin gövdesiyle varolduğu yerde yüreğini öne süren 'bir beyazdım, zenciler arasında.' kimsenin başkasının gözünün içine bakmadığı, herkesin çoğalmak için aynasını yanında taşıdığı yankısız bir zamanda, insanları sulara bakmaya çağıran meczup, bir beşinci mevsim simyacısıydım, yanılışını sevip yenilgisini kutsayan... bir solgunluktan geliyorum evet... kıyılarındayım işte tüm kirlenmişliğim, tüm arınmışlığımla"..

insanın acısını, her insan alamaz. acıyı almayı bilen insanlar alır.

edit: başlık başa kaldı.

mutluluğunuzda herkes yanınızdadır ama acınızda aynı şey geçerli değildir.

şükrü erbaşın bir denemesinin adı, yine denemelerinin toplandığı bir kitaba adını vermiştir.
insanın acısını insan alır.
ve yazar şöyle demiştir : sevmek, insanın en büyük acısıdır.

yine kitaptan bir eseri şöyle seslendiriyor şükrü erbaş: senin korkularını benim inceliğimi
https://www.youtube.com/watch?v=EPXJOTf5AfY

--spoiler--
sevmeyi özledim biliyor musunuz? kayıtsız şartsız bir gülüşü. olur olmaz yerde ağzıma bir öpücüğün konmasını. bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü. "Nerde kaldın" ayazını değil, 'hoş geldin' iyiliğini. hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını. kapı zilleriyle telefonlar arasında tükenmeyi. geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu. bir gövdenin önünde diz çökmeyi. kendimi severek yürümeyi kalabalıkta. "göğe bakma duraklarını" özledim. yağmuru kirpiklerden içmeyi. yumruk kadar bir yüreğe dünyayı sığdırma hünerini. "Sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım" zenginliğini özledim.
--spoiler--
(bkz: Şükrü erbaş)

Geceyi seyrede seyrede öğrendim ki ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor.