insanı yaşatan umuttur

ancak bir yerden sonra yorar, daha fazla barınamaz aynı konuda.. Yokuş yukarı çıkmak gibi tıpkı.. Bir yerden sonra nefesin tükenir, adımların yavaşlar.. Ne kadar güç kuvvet bulsan da kendinde, boşadır.. Yokuşun başındayken görürsün kendinde o azmi.. Hâlbuki insansındır.. Ne kadar genç ve dinç olursan ol, herkesi yorar bu yokuş.. Umut etmek de böyle bir şey işte.. O yokuş bitmezse eğer bir türlü, dayanamaz, yorulursun.. Nefesin tükenir.. Hatta vazgeçersin..