insanin yazacak bir sey bulamamasi ve yalnizlik

sustu... korktu...

keyıf kacıran bır olaydan etkılenmıs bunyenın, dısarının, gerceklıgın stresınden kurtulmak, nefes almak ıcın sıgındıgı sozlukte hıcbır sey yazamaması olayı...
yazamadıkca, zorlaması ve susması... korkması...
keyıfsızken huzun kokan entryler cıkması, hzunu sevmesı ama ozlemesı bırılerını belkı de...

kotu gununde bır cok ınsanın yanında olmasına sevınmek...
ama yalnızız, kotu gun de burda olanlar, sevındıgımde olmayacaklar belkı yanımda... kotu gun dostlugu bır ego tatmını mı? samımıler mı? gercek olamaz bu yasananlar...

yazamıyorum dedı kendıne once ama cabaladı yazmak ıcın, butun keyfı kacsa da ugrasacaktı... ısler cok yogun, susmuyor telefonlar, kacmak ıstıyorum, bır sıse sarap alıp sahıle kosmak ıstıyorum...

bır dostun acısına aglamak, bır dostun basarısına sevınmekden kolay mı acaba? sanırım kolay... buruk bır gulumseme ıle gecısıtırılen sevınc anları, acı anlarında hungur hungur aglamak olarak ortaya cıkıyor... ya da ben yanlsı goruyorum, dusunuyorum...

sustu... korktu... *