bugün

insan birini gerçekten çok üzdüğünü anladığı anlarda vuku bulur bu duygu. kendini cezalandırmak istersin ama bunu nasıl yapabileceğini, neyin buna yeterli geleceğini bilemezsin. suratını asar oturursun bir köşede,kara kara düşünürsün farkına varmadan. kötü kötü bakarsın, bu sefer sadece kendine.
Kendime çok kızıyorum. Onca insan savundum, yanında oldum. Yeri geldi yardımlarına tek ben koştum, elimden ne geliyorsa yaptım. Şimdi etrafıma bakıyorum da hiçbiri yok. Neye çabalamışım, nelere koşmuşum haberim olmadan. Onlara koşarken bile düştüğümde ne yazık ki tek kalktım..
Çok yazık..
"en kötü özelliğim herkesi kendim gibi sanmam" ve "en nefret ettiğim özelliğim çok iyi biri olmam" gibi sikimtrak şeylerle kendini övmek değildir. kendinden nefret eden insan zaten bunları düşünemez, kendinde iyi ve olması gereken özelliklerin hiçbirini bulamaz, kendini bomboş hisseder. bomboştan da öte, iğrenç ve aşağılık olduğunu düşünür. sizinkisi olsa olsa bu düzene sitemdir, boşuna ego kasmayın burada.
Hic bir insan kendinden nefret etmez. Insanin benligi buna izin vermez normal olarak. Eger gercekten bu durumdaysa yasadigi birsey onun benligini kırmıştır.