bugün

sümükten ibaret olan çocuktur. derste, sınavda, gülerken, kısacası her an sümkürür bu çocuk. ilkokulda sürekli yanı başımda olurdu bu. bir de "benim babamın şeker fabrikası var" deyip millete şeker filan dağıtırdı. şekerlere de sümük bulaşması ihtimaline karşı kimse almazdı. adamın bostancı'da sümük bulaştırdığı bir duvar var, belediye ekipleri aylarca çalıştılar da çıkaramadılar. önünden ne zaman geçsem aklıma gelir o sümkürürken çıkardığı insan azmanı gibi ses.

(bkz: bu da böyle iğrenç bir anımdır)*
(bkz: servet çetin)