bugün

ikili ilişkilerde süper olduğum söylenemez, terzinin kendi söküğünü dikememesi durumu sanıyorum bu.

Onca insana akıl verip, yol gösterip kendi yolunu kaybediyor olmak çok hoş olmasa da, yapacak da bir şey yok sanıyorum.

Şuncacık ömrümde, tanıştığım, konuştuğum, arkadaşlık kurduğum, sevgili olduğum ve sonrasında uzak durduğum insanlarla hep bir kırılma noktası yaşadım.

o kırılma anından sonra nedendir bilmiyorum, çok daha güzel anılarımız olsa da bende bir türlü eskisi gibi olmadı.

Bazen karşımdakinin gözlerinde gördüğüm farklı bir bakış, kimi zaman bir yüz ifadesi, bazen duyduğum bir söz, onun kaleminden çıkan birkaç kelime, bazen de çok istediğim karşımdakinin hemen yapabileceği bir şeyi yapmıyor olmasıydı sebep.

Sanıyorum benzer kırılmaları hepimiz yaşıyoruz.

Belki benim şımarıklığımdandır geriye dönmede zorlanmamın sebebi, ya da belki hepiniz öylesiniz kim bilebilir ki?