bugün

bu entry i girmeme sebeptir.
bu entry başlığını türkçe karakterlerin yazılamadığı bir bilgisayarda yazdığımzı düşünmek bile kişiyi korkutuyor.
çok çok anlatamayacak kadar sıkılmaktır. evlere, sokağa, şehre, yeryüzüne sığamıyorum. çığlık atmak istiyorum alabildiğine.
pis sıkılmak ne ola ki? denilebilir ilk başta. fakat sıkıntının da kademeleri ve farklı türleri mevcut. birçok insanın sıkıntısı sadece eyleme geçene kadar, avunacak bir şeyler bulana kadar sürer ama o avuntuya erene kadar yaptıkları naz-trip de sıkıntısından fazladır.
bir de bu "pis sıkıntı" vardır ki dünyayı önüne serseler "sikerün dünyasını lan!" deyip her şeyi yerle bir etme, yalnız bırakılma, uzaya gönderilme, meçhule karışıp gitme isteğinden ibarettir.
(bkz: cok sikilmak)
(bkz: aşırı derecede sıkılmak)
(bkz: ileri derecede sıkılmak)
çağımızın genel sorunudur. Buda bence teknolojinin getirdiği bi psikojik durumdur.
Yaşadığı hayattan sürekli bir memnun olamama şikayet etme durumudur.
Başa gelen üzüntülü hadise.
al benden de o kadar da değil.

bir vazgeçiş.