bugün

daha sonra shakespeare olsan fayda etmeyecek hamle. evet.
Yaşım 12 Galiba. Sınıfta nev isminde, uzun boylu, mavi veya yeşil ( yazar burada hatırlamamakta ) gözleri olan bir kız var. Nasıl hoşlanıyorum bir gör. Bende sınıfın yaramazlarındanım. Sürekli hocalar tarafından dayak manyağı oluyorum. Tabi sınıf önünde. Hayır yaptığım birşeyde yok. Kah arkadaşımla güreşmişim kah ödev yapmamışım. Tabi kız bunları görüyor felan şansımın olmadığını bende biliyorum ama hayal işte. Şimdi düşünüyorumda o kadarda güzel değilmiş be ( 1 gülüyor 2 yavaşça susuyor 3 ağlıyor ). Neyse bir gün beden dersi oluyor. Bizim yarmanlar basket topu ile futbol oynuyor. Hatırlarımda okur bir keresinde yüzüme gelmişti son hız bir basket topu. Tarif edilemez. O yüzde bıraktığı karıncalanma hissi, anlayamazsınız. 1 hafta boyunca yanağım seğirmişti. Bak yine konudan çıktım. Tamam be toparlıyorum. Ben dersimi aldığım için yanaşmıyorum erkek kısmına. Kızlar elim sende gibi bir oyun oynuyor. Bir kaç arkadaşımla oynayalım diyoruz. Nev'de oynuyor tabi. Herkes mutlu felan. Nev ile iletişim kurmak istiyor küçük manyak. Arkasından yaklaşıyorum ve öküz gibi itiyorum. Kız yüz üstü düşüyor. Șlak diye bir ses. Kızın boynu kopuyor resmen. Sanki arkasından kamehama yapmışım. Herkes toplanıyor. Özürümü diliyorum ve son hız kaçıyorum. Nev ağlıyor. Ardından kızlar gelip beni linç ediyorlar.

Ondan sonra hiçbir insana el şakası yapmadım ama ders acı oldu be. Hem dayak ye hem sevdiğin kıza karşı tüm şansını kaybet.

Ps: Küçükken hiç şansım yok idi sevgili okurum.