hiçbir şeyin filmlerdeki gibi olmaması

geçen gün arkadaşımla paylaştım bu mevzuyu. ezdi, kırık olan kalbimi daha da kırdı, dalga geçti, aşağıladı. aslında böyle yapmadı ama kısaca "abi onlar film" dedi. lan biliyoruz film olduğunu. hayatında bir gerçeklik içerdiğini. filmlerin bizi eğlendirmek, korkutmak, hüzünlendirmek gibi amaçlarla yapıldığını. yani bizim duygularımıza hitap ettiğini. film bitince hepimizin eve gittiğini... bu tip şeyleri biliyordum. benim dediğim tam filmlerde değil aslında bazı insanların yaşadığı ile bazı insanların yaşadığının farklı olması. lan tabi farklı olacak ama. bazıları filmler gibi yaşıyor. off. anlatamıyorum derdimi.

misal ben aşk acısı çeken bir erkeğim. böyle yazınca çok iğrenç oldu. bu duygularımla tabii ki de bazı film karakterlerini, bazı romanları, bazı dizileri kendimle özdeşleştiriyorum. acımı onlarla paylaşıyor gibiyim. ama hiçbiri tam benim gibi değil. ve çoğunun sonu mutlu bitiyor. işte belki de bizi bitiren bu. bu arada bütün yazı boyunca biz kullanıcam. bu durumda ben yazmak biraz kötü oluyor. biz sadece beni de kastedebilir. luzırlar üztüne de alınabilir. benim için problem yok.

misal her kız duştan yeni çıkmış kıvanç tatlıtuğ, her erkek adriana lima ister. işte bu konuda sıkıntı yok. hayvani insan doğası. her zaman en güzeli en olumluyu arzuluyo. bu çok normal. en güzeli isteyip kendine uygunuyla takılıyo insan. bu da iyi.

ama filmler ve hikayeler enterasan. bizi daha iyiye ulaşabilirmişiz gibi bir yanılgıya düşürüyor. bu arada derdimi hiç anlatamıyorum. çok düz bir abazan gibi yazıyorum. çok sinirlendim. hissettiklerimi anlatamıyorum baya.

misal en absürt örnek recep ivedik. o bile götürdü kızı ilk filmde. chuck. ki chuck dizisi "chuck aynı ben lan" deyu izlediğim süpersonik bir dizidir. o bile götürdü sarah bacımızı. işte filmler ve dizilerdeki bu şeyler gerçek hayatta böyle işlemiyor. misal biz mesaj attığımızda 1 saat sonra mesaj geliyor ve mesaj son derece trt 2 oluyor. mesela ben de çok dalgınım ben de şaşkınım ama bu özelliğimi kimse bilmiyor. bilse de bıyık altı gülüp benden hoşlanmıyor. kimse biz yanından geçerken kıpır kıpır olmuyo. tamam tip lazım ama. e tip de olmayınca. tipi falan geç tamam tipsizim o ayrı ama kimse iyi insanlar olduğumuzu takmıyor. valla okuyunca ben bile "sözlük bana karı bul lan allahsız" gibi yazıyorum ama hakkaten anlatamıyorum. öyle değil.

hikayeler filmler falan tersini söylese de biz arkadaş olarak görülüyoruz. sonra tuvalette ağlıyoruz. ya da filmlerde böyle sahneler olabilir. ama sonu mutlu. sadece karı kız mevzuu da değil. her bok da böyle.

aslında gamsızlık en iyisi de. bi gamsız olamadık amına koydumunun hayatında.

bi de biz mesaj attığımızda hiç anında cevap gelmiycek. kimse banyodan çıkmış halimizi merak etmiyecek. kimse bizi ve mükemmel gülüşümüzü düşünerek uyumuyacak. "hepimiz luzırız. oley. yaşasın luzırlık, dünyanın bütün luzırları birleşin, sarılalım sıkı sıkı" duygusuyla yazmadım bunları. ne için yazdığımı da tam şeyapamadım. ya da boş ver ya. hayat güzel.