hiçbir şeye hevesi kalmamış insan

uykusu düşüncelerinden derin olmaya başlayan insandır..

hayat zordur içinde dahası imkansız gelmektedir kalbine..

gülmek ve seslenmek artık anlamsızdır renksizliğinde..

hayattadır ama atmıyordur kalbi..

Umudunu, sevincini kaybetmiş mutsuz insandır.
Ya da o umut ve yaşama sevinci, birileri tarafından top yapılıp çok uzaklara şutlanmıştır.

Depresyondan öncesi fırtına sessizliği yaşar.
Ve boooommmm!
Hoş geldin prozac, sen de hoş geldin lustral, aaaa zanax da gelmiş, cipram aaaa sende mi burdasın?!

içersinde bulunduğum hal. çünkü boşluktayım hatta kocaman bir boşluktayım. her şeye ve herkese olan inancımı yitirdim. hevesim de kalmadı. daha önce defalarca kez yaşadım böyle şeyler ama bu kez daha bi ağır sanki. içim mi ölüyor ne?

Merak ettiği hiç bir şey kalmayacak şekilde her şeyi deneyimleyen insanın artık mutlu olamama durumudur. Bunun tersi de olabilir, hiç bir işte başarılı olamama ve sonucunda hiç bir şey yapmak istememe. Her ikisi de insanı tek bir yere doğru sürükler.

"Bir yurt bulamadım baktığım yerde: her şehrin huzursuzuyum, her kapının ayrılığı."

neden, nasıl hevessiz kalabiliyor diye suçlayamadığımız, sorgulayamacağımız insandır. ha nedeni sorulur, cevabı verilir. ama tam olarak cevabı olmayabilir. çünkü heves kırıkları aslında hem insanın kendi elinde olan, hem de çevresel, yaşadıkları olumsuz tecrübelerle kendi elinde olmadan, istemeden kendiliğinden giden hevesleridir.

hevesim hala fazlasıyla var sorun da burda zaten sadece heves yetmiyor.

Sokaktaki aç, susuz canları, sorumsuz ve sorunlu ebeveynlerin dünyaya salıverdiği masumları ve daha bin türlüsünü görüp düşündükçe değil hiçbir şeye nefes almaya bile hevesim kalmadığını hissediyorum.
Dünya, biz hassas kalplere fazlasıyla cehennem.

Kalbi kırılmıştır.

Prozac zanax ataraxla falan olacak iş değil. Kafada umut bitmişse olay da bitmiştir.

Katılmıyorum, Güneş doğarken de umut kesilir. O güneş size doğmuyorsa kesilir.

Heves mi bilmiyorum lakin hiçbir şeye tepki veremiyorum uzun zamandır. Herkesin şaşırıp kaldığı şeyde bile normalmişçesine falan filan

Hayatıma giren yanlış insanlardan ötürü, insanlığa karşı olan duygu ve hislerimi kaybettim. Yani, artık öyle, sevgili bile aramıyorum. Tamamen hayatıma giren yanlış insanlardan sonra oldu bu. insanları seviyorum ama hayatımı biriyle paylaşmayacağım.

Beni tanısaydınız bu başlığa adımı yazardınız dostlarım.

Herkes öyle. Zoraki yaşıyoruz.

Belli bir yaşı geçince olan...