hiç sevilmemiş gibi hissetmek

Çok ayıp ediyorlar.

Bende çok şiddetli hissettim.

yanlış diye nitelendirilecek son hissiyat. ne yazık ki bunu hissediyorsanız yanılma ihtilaminiz yok.

Şu sıralar hissettiğim şey.

Bu çok boktan bi his ya.

açıkçası bu beni üzmez. çünkü insanların aptal duyguları ve bu duygularla ne hissettikleri beni ilgilendirmiyor. hatta ben bu duygulara onların kendi sorunu gibi bakıyorum, kendi duygularıma da öyle. birini seviyorsam bu benim sorunumdur ve beni bağlar.
o yüzden üzülmek saçmadır ve hiç sevilmemek de bir altlık belirtmez çünkü insanın sevgisinin bir değeri, insanı üste taşıyan yanı bence yoktur.

Her an yaşadığımdan olsa gerek hiç etkilemeyen varlığı ile yokluğunu dahi ayırt edemeyeceğim his.

Bokun hastalıklı hali resmen ıykk tiksinti geldi şuan.

Gibisi fazla olan his.
Ve beni iyi hissettiriyor nedense.
Üzerimde bir yük olurdu sevilseydim. Çünkü beceremezdim sevildiğim gibi sevmeyi..

Anne sevgisini diğer sevgiler ile karşılaştırmak anlamsızdır.

Hic sevismemis gibi hissetmek okudum.

(bkz: ibre 700-800)

Zaten hiç sevilemeyiz bazı kişiler alışır bize.

Hayat herkese eşit olanaklar sunmuyor malesef.

Kimileri sevip sevilebiliceği insanları kolay bulurken, kimileri hiç bulamaz.

Bu durumu değiştirmeninde insanın elinde olan bi sey olduğunu sanmıyorum.

Olur bazen böyle. Kapıyı aralık bırakmamak gerekirmiş.

Önce gözlerinden birkaç damla yaş akar..
Sevgine dair Düşünceler ise aklında yankılanır..
Derken Acı bir şarkı söyler kalbin, sana aslında gerçeği anlatır hislerin..

Sevdiğini ama hiç sevilmediğini..
inkar edersin önce, yalanlar uzaklaşırsın kendinden..
Ağlarsın her gece sessizliğinde..
Ve bur gün,
Sabah olur uyanırsın uykundan..

akşamdan kalma göz yaşların herzamanki gibi yeterince yakmıştır gözlerini ama bir farkla bu sefer anlatmıştır herşeyi..

Aslında hiç sevilmediğini..

Ve fısıldar ufaktan, belki bir gün sevilebileceğini..

annem bile sevmedi.