bugün

hemen hemen işyerinde hergün yaşamk zorunda olduğum hadisedir. ilginç olanıda aksi gibi her seferinde aynı hizmetliye farklı katlarda hep temizlik saatinde denk gelmemdir. o sile ben pisletirim duyduğum vicdan azabı ve yediğim muhtemel küfürlerde cabasıdır.
vicdan azabıyla karışık kayıp düşme korkusudur. evet saygı da içerir.
paytak paytak ayakkabilarin yanına basarak yürüyen ve kendini ördekmiş gibi hisseden insandir.
(bkz: vicdan azabı)
kurusun da basınca çamur olmasın diye düşünen insanlardır.
basılmamalıdır.adam yorulmuş silmiş her bir tarafı lonk diye çamurlu ayaklar adım atmamalıdır.
en asil duygunun insanıdır efendim.keza bu insanlar hizmetli yeri silerken ayaklarını da kaldırırlar ki hiç bir şekilde rahatsızlık vermesinler.
bazı şeylerin bilincine varmış emekçinin yanında olan insanlardır.
uçabilen memelidir.