herkesin mutlu olduğunu düşünmek

Evet benim düşüncem herkes birilerini terk ediyor asıl mutsuzlar geride kalanlar.

Bir nevi platon'un mağara alegorisi ışığında değerlendirdiğim durumdur. Şöyle ki; istisnalar saklı kalmak şartıyla, birbirine zincirlenmiş(kimisi bilerek ve isteyerek yalnız kalmak korkusundan) insanların arkasında bir ateş yanmakta ve oynatılan kukla ve nesnelerin duvara yansımasını gerçek sanmaktadırlar. Gördüğü her şeyin gerçekliğine inanan fakat mağaranın dışındaki gerçeği yani gerçekliğin gerçeğini göremeyen bu kişiler, yansımaların ve yanılsamaların mekanında mutluluğun da sahtesini yaşamaktadırlar. Ve gerçeği görebilen yani mağaranın dışına çıkabilenler ise geri döndüğümüzde, bu sahteliğin mekanındaki sahte mutluluğun ve değişmeyen değişimin pençesindeki kişilerin karşısında, yalnızca hayretler içerisinde gördüklerimizi anlamlandırmaya, anlamlandıramadıklarımızı ise sineye çekmeye mecburuz. Yada diğer seçenek, gerçekliğin gerçekliğinde kendi mutluluğumuzun farkına vararak böyle başlıklar açmamak...

Büyük bir yanılgıdır.çünkü bir çok insan derdini ve tasasını içine atıp bunu gizler.mesela kişi ailesine ve sevdiklerine karşı böyle davranır, sırf onlar üzülmesin diye böyle bir erdem davranışı sergiler.