her huzne ayni ismi vermek

hüzün gövdemi uğrak bir mezar sanıyor. ben diriliyorum o öldürüp gömüyor!

her musibetin bir kenarına hep aynı kişiyi iliştirmek... belki de basitçe suçu bir başkasına atmak...

"bilmiyorum, sen misin tek derdim; yoksa artık başıma gelen her şey için seni mi suçlar oldum ? seni hayal etmek artık beni üzüyor mu; yoksa üzgün olduğum zamanlarda mutluluğu o güzel yüzünün hayalinde aramak gibi bir hata mı yapıyorum her seferinde ? kafamın içinde cevaplarını bulmaya çalıştığım yüzlerce soru var. peki neden her cevabın başına senin ismini koymaya çalışıyorum ?" zordur bu düşünceler içinde yaşamak; birilerinin yokluğuna alışmaya çalışmak.

bazen birilerinin yokluğu hayatın merkezinde oluşan bir boşluk gibi gelir insana. sanki o olmadığı için her şey ters gidiyor da o yanımda olsa her şey onun kadar güzel olacakmış gibi...