hayatın gittikçe boklaşması

Gittikçe hedeflerde artar sorumluluklarda artar başarılarda artar kaybettiklerinde artar bazı hedeflerine ulaşmışsındır belkide ama geriye baktığında hiçbirşey daha iyi olmamıştır başardıklarının bir kıymeti kalmaz başardıktan sonra başaramadıklarında içinde ukte kalır zaten.

her geçen gün iliklerime kadar hissettiğim durumdur.
hayallerin gittikçe küçülmesi, uzaklaşması hatta kaybolması demektir. çevrenin birden boşalmasıdır, sahi nereye gitti bunca arkadaşım demeye başlarsın kendi kendine. sen önem vermedikçe paraya, o önemini artırır hayatında.
başarısızlıklar biriktikçe özgüvenin de silinip gitmeye başlar.
çıkış yolu ararken de iyiden iyiye gömülürsün bu boktan bataklığa. her hamlen, daha da boklaştırır hayatını.

Bugün biraz içinde olduğum durumdur.Geçicektir efenim bilirim.

bir süre boyunca inzivaya çekilip kafa boşalttıktan sonra yeni hayaller ve hedeflerle yola tekrar çıkmayı gerektirendir.

aslında her zaman öyleydi ama bazen bunu görmek isteriz bazen de üstünü örteriz.

umut bırakmayan durumdur. psikolojiyi rezil eder.

Bir şeyin iyi gitmesini bekliyorsanız hep kötü gider, kötü gitmesini bekliyorsanız ise hep daha kötü gider .

Ne güzel bir söz.

Son 5 yıldır sürekli başıma gelen şey. Hayat güzel müzel değil lan. Ya da bana değil anasını satayım.

Her şey ergenlikle başladı. Hani şu özentilikten, sigaraya başlayıp havalı çocuk olma havaları, he çok havalı olduk anasını satayım. Eskiden hayatı umursamazdım. Lisede millet harıl harıl çalışırken, bunlar napıyo, ölecez işte ne varki derdim.

Sorun aslında hayatın boktanlaşması değil. Hayatı yaşamaya bir sebebimin olmaması. Gittikçe bu sebeplerin daha da azalması. Önce kadınlar, sonra onlarda bitti. Alkol? Zevk bile vermiyor artık. Uyuşturucu? Param yok.

Şuan öylesine yaşayan bir adamım. Bana dersiniz şimdi; o zaman git intihar et lan ne bu boş muhabbet? Sorunda o ölümden de korkuyorum.

Keşke 15 yaşında trafik kazasında ölseydim. Keşke...

tam düzlüğe çıkmıştım gene aklım karıştı bak. benim boka gitmiyor gibi. daha iyiye gidiyor hatta. tedaviye cevap veren hasta gibiyim.

birazcık varoluşçuları okuyup hüzünleneyim bari.

Ergenliğin yaşta değil başta olduğunu tekrar kanıtlayan kişileri gösteren söz öbeği doğrulup hayatına yön vermekten aciz eziklerin serzenişi he yarraaaaam bir sizin hayatlarınız kötü.

can yücel'in bir dizesi var.

"bir sen eksiktin ay ışığı
gümüş bir tüy dikmek için manzaraya"

Normaldir. Her sıkıntı hayatın level ı gibi. Level atladıkça daha zorlaşıp daha boklaşıyor

ya ne sanıyorun ki? hayat kimseye gül bahçesi vaad etmez.

çocukken hayattan alınan keyif doruk noktasındayken büyüdükçe hayatın gerçekleri ve acımasızlığıyla karşılaşıyorsunuz. çocukken olan o tatlı rekabet yerini yavaşça yaşam savaşına bırakıyor. işi evrime bağlayıp adaptasyon* diyenlere de anlam veremiyorum. bir hayvan hayvan olarak dünyaya gelir ama insan sonradan hayvan olmayı seçer. dünya da hayvan olmayı seçenlerle dolu.

Kısaca yaş ilerledikçe farkına varılan durum.

ne zaman güzeldi ki gittikçe boklaşsın ?

Yaş aldıkça olgunlasacagimiza iyicene zirvanadan çıkıyoruz.

hayat gittikçe değil de, sevilenler gittikçe, daha çok.

Yaşım henüz çok büyük değil ama çevren arttıkça, yeni kişiler tanıyıp onlarla zaman geçirince insanların ne mal olduğunu anlıyosun. Boklaşan hayat değil de insanlar bence.

Daha ne kadar diye merak ediyorum isyan değil merak zaten elden bi şey gelmiyor öyle bekliyorum.

Benim gibi yeteneksiz yıkıkların başına gelen durum.

Pahaliligin bir gereği.

Ve De zorlaşmasi.