hayatı akışına bırakmak

hiçbir çaba sarfetmeden, hayatı olduğu gibi bırakmak, olayları kontrol etme ihtiyacı duymadan, durup bir kenarda hayatı seyretmek.

anı yaşamak ve geçmişi de geleceği düşünmeden zamanın tadını çıkarmaktır.

"yarını düşünmeden yaşamak"tan öldü bugün..

hayatın akışına karışmak ve hayatla birlikte akmaktır. akıllıcadır.

cool adam işidir herkes yapamaz* . yapmaya çalışan da o yetenek yoksa deli olur durdugu yerde duramaz.tripten tribe girer.yapamıyosan kasmamak lazım.

hayatı akışına bırakmak gibi bir lüksümüz yok ki! hayat bir nehir ve kader çizgisinin ufkuna doğru hep birlikte sürükleniyoruz. akışa bırakma fikri bizleri mutlu ettiği gibi hafiften tanrıcılık oynamak hoşumuza gider. yönlendirme elimizdeymiş gibi düşünmek, olaylara vereceğimiz tepkilerin yumuşak düşüşüdür.
nehirle akmaya devam.

su yolunu bulur demek, belki biraz belki de fazlaca kaderci olmak.

hayatı takmamaktır.ve hayat buna gıcık olur "lan sen benı nasıl takmassın lan ben sana simdi gosteririm "der ,ve ağlarını örer.

bir arpa boyu yol alamayacak olmanin hafiflestirilmis ya da sindirilmis hali.

"bugün bulur bugün yerim, hakk kerimdir yarına." der nesimi. bazen aynı fikirdeyim, bazen değilim.

(bkz: minnet eylemem)

kendi hayatını ' amaaan ne hali varsa görsün ' deyip bi kenara bırakan insanların yaptığı eylem.

(bkz: karambole yaşamak)

hayatin tadini alamamaktir. bazi olaylarin kontrol disi gerceklesip, seyreden kisinin hayatinida zindan edebilecek bir durumdur.

film izler gibi kendi hayatını izlemek.

(bkz: birak daginik kalsin)

gelenlere sevinip gidenlerin ardından yas tutmamaktır. bazen akıntı durulduğunda kendinle baş başa kalmaktır. ne fazlasını beklemek, ne azıyla yetinmek ne de halinden memnun olmaktır.

hiç bir boka yaramamaktadır.

(bkz: su akar yolunu bulur)

olgunlaşınca yapılabilen bir davranış, alınan pozisyondur. hayatta mucizelerin pek olmadığını, her şeyin kendince bir kanun ve uyum çerçevesinde yürüdüğünü görünce öyle bırakırsın akışına, her şey yolunu bulur.

Zordur, herşey üst üstte biner, herşey üst üste gelir ve işin içinden çıkılamaz. Düşündükçe dibe tırmanırsınız, herşeyi zamana bırakın akışına bırakamazsınız ama zamanı gelince o sizi bulur.

bir dönemin hayata dair yaptığı en romantik saptamalardan biri de bu herhâlde. beş yüzyıl sonra bizden bahsederken "bu adamlar hayatı akışına bırakmayı falan düşünmüşler yahu. çok ilginç değil mi?" falan diyecekler, acayip dalga geçecekler bizimle. teorim bunun üzerine kurulu ama oraları biraz karışık. ben de tam anlamadım oraljarı.

"hayatı akışına bırakmak" kalıbındaki akış dinamizmi çok büyük ihtimalle kafalarda likid etki bırakıyor. bunun türkçesi; deniz. metafor bu. denize açılmak. hayatın aktığı yer bir deniz. hayat bir kayık. sen de o kayığın içindesin, akıyorsun öyle. dalgalar falan da işte bu başına gelen kötü şeyler olsun diyelim mesela. kayığını yürütmek için de en az bir adet küreğe ihtiyacın var. normal şartlar altında deniz üzerinde birtakım dalgalarla, köpekbalıklarıyla falan mücadele etmek için o kürekleri kullanmak zorundasın. işte o küreklerle işi bıraktığın an hayatını akışına bırakmış oluyorsun. tabii bu denize açılmış olabilenler için geçerli. öyle yarak gibi kıyıda, kayığı iskeleye bağlı halde bekleyip "hayatı akışına bırakıcam yea" edebiyatı yapanlardan olmaman için, önce o ipleri koparman lazım. bi şekilde. artık ben bilmiyorum nasıl koparırsın ama olay bu. ama zor olduğunu söyleyeyim. neden zor? "ne oldum değil ne olacağım demeli" diye bir laf var bu hayatın aktığı evrende. senden öncekiler "n'oluyor lan?" demeyi bile akıl edememiş. bu durumda, senden o ipi koparıp dalgalarla ve envai çeşit hayvanla, otla dolu bir deryaya açılmanı beklemek biraz gülünç oluyor. diyelim birisi "n'oluyo lan?" dedi; o panikle denize balıklama atlamayacağının garantisi de yok. dahası yüzme biliyon mu? ohoo. çok karışık.

başka şansımız mı var ki? diye sordurtur.

Ayağına gelen topu gelişine vurduğunda, gol olması

(bkz: life goes on)

her insanın yapması gerekir. akışına birakmazsan bosuna yasarsin.