bugün

hafızaları zorlayınca ilk bakmaya görmeye ve anlamaya başladığın andır.
benim o anım dedemin cenazesiydi yanlış hatırlmıyorsam,üç yaşlarındaydım..
2 yaşında iken bir kardeş istediğimi hatırlarım.
büyük dedemlerde ki bayram sabahı. O zamana kadar o kadar çok insanı birlikte görmemiştim sanırım. 2 yaş civarı sanırım.
Babamın kucağına alıp beni sevmesi. ilk bunu hatırlarım. Belki babamdan kaynaklanır bu. Babam ki bugüne kadar bana hiç oğlum diye sarılmamıştır. Mesafesini her zaman korumuştur. içimde bir uktedir bu hal. Galiba ondan ilk babama dair bir şey hatırlıyorum.
bir erkek olarak kemerle ilk tanışmam ve pencere pervazında ağlayarak geçen 2 saat.

edit:zoruma gitmedi ama bişey öğrenmek istedim.
ulan kemerle dayak yediğimi hatırladım diyorum eksiliyor bazı sevgili arkadaşlarım.
komaya girsem kesin parti verecek herhalde bu şahsiyetler.
ninemin o bağdaş kurup soğuk betonda oturuşu ilk olarak aklıma geldi en eskiye dair. yaşımı hatırlayamıyorum ne yazık ki!
bulutlar. evin bahçesindeki makete uzanıp ne zaman o pamuktan beyaz bulut yığınlarını izlemeye koyulsam hemen uyurdum. allahım ne huzurdu bu.
annenin ayağının kırılması.
3-4 yaşlarında falandım herhalde, beni avutmak için alınmış 3 paket bonibonu mideye indirdiğim için alerji olmuş, deli gibi kaşınmaya başlamıştım. sonrasında hatırladığım en net şey annemin panik halde beni kaptığı gibi hastaneye götürmesi, ve bir doktorun odası akabinde de " bir daha boyalı şekerler yemek yasak" cümlesi.
çok şey hatırlıyorum, ama hangisinin ilk olduğunu çıkaramadım.

1993-94 sezonu olsa gerek* en çok sevdiğim, hiç elimden düşürmediğim oyuncak arabamı, en olmayacak yere düşürmüştüm. o güzel arabam gerçek anlamda b*k yoluna gitmişti.
Fotoğraf karelerinden hatırladığınız kadardır.
Bazen de en saçma en gereksiz ayrıntı kalır hafızanızda..
(bkz: popolin)
sobanın üzerinde kızartılmış ekmek ve sana yağdır.
nedendir bilinmez, çocukluk yıllarım gelir aklıma. saatlerce sokakta kalıp, aklımızca türlü maceralara koştuğumuz günler..
balkonda 3 tekerlekli plastik bisiklete kardeşimle sırayla binerdik. yaşımı hatırlamıyorum ama o anlar hatra geldikçe sessiz, sakin, kendi dünyamda huzurlu bir an olarak anımsıyorum hep. belkide şimdiki yaşam koşullarım ve iş stresinde yüzerken dalıyorum derinlere. o yüzden huzur veriyor.
Uzun dar koridor gibi olan eski evimizin bahçesinde bisiklet bindiğimi hatırlıyorum.
güncel Önemli Başlıklar