hayat kirikligi

cem mumcu'nun çeşitli yazılarının bir araya getirilmesiyle oluşmuş ve 2006 yılında okuyan us yayınları tarafından basılmış hoş bir kitap.

hayat kırıklığı hayallerle yaşayan bir bünyenin her iki anlamda (hayat/hayal) büyük bir sarsıntı geçirmesi ile özdeşletirebilen bir durumdur.

bir insan, hayalleri doğrultusunda, hayat akışını çağlayan misali yaşamak isterken, su borusunda kalan bir kaç damla suyun çeşmenin ağzından "tıp" diye akmasını beklemekte olduğunu bilse de, kendine itiraf etmeye çekinir.

insanoğludur ki; duygusaldır, ümitlenendir, en küçük gülümsemeden, en küçük bakıştan bile birçok anlam çıkarabilir.
hele ki zaafları varsa o kişi ya da kişilere karşı...

kurmaya başlar hayalini, "neden olmasın?" , "belki olur..." gibisinden avuntularla..

hayata dair hayalleri kırılır...

hayatın güzel oldugu kadar hayallerde güzeldir. güzelliğine güzellik katan hayaller, o kadar güzel insanlar için kurulur.
ve aynı güzel insanlar tarafından yıkılırlar...

yaşamından kopukluklar olacaktır.üzüleceksindir.hatta ağlayacaksındır...

amelie filmin'de eriyip su olma hali olarak anlatılan durum...

hayal kirikliginin level atlamis halidir. hatta bence sablon olarak daha farkli olsa gerek.

cocukken babamdan surekli playstation istiyordum ancak o hicbir zaman almiyordu. birak almayi, kiyamam adini bile soyleyemiyordu. ben de israrla tarif edip, alinsin diye hayal kuruyordum.

aylar sonra isten geldi ve yemek masasinda bana hayatimin en mutlu cumlesini kurmustu.

- senin o zimbirtiyi aldim.
+ neyi aldin ?
- iste o cd takip televizyona baglanan seyi.

yemek masasindan takla atarak evin icinde kosturdum. allahim yok boyle bir sevinc. yemek bitmek bilmiyor. gidip arabadan alip getirmesi resmen yillar surdu.

sonra ben kutuyu parcalayarak actim. icinden ne cikti biliyor musunuz ?

vcd player.

sayet babam bana bir sey almasaydi, adi hayal kirikligi olurdu. hal boyle olunca hayat kirikligi olarak kaldi.

neyse ki yillar gecince bu kiriklik yeni bir sekil aldi. onu tarif ederken ask diye bahsettiklerinizin, aslinda birer ihanet oldugu gibi playstation zannedip film izledik biz de. maalesef ki o filmler hic bitmiyor. hep basa sarip izliyorsun

az önce yaşadıgım bir duygudur. çok kötüdür. lanet olsun.