gururun ölümü

gururun ölümü

gurur çıktı rutubetli yuvasından.
haykırdı pişmanlıklarını kör bir kuyuya.
kova kova boşalttı içindeki tüm gerçekleri;
bir volkan gibi boşaldı her defasında.
son sözleri yankılandı bulutların arasında;
yağmur oldu yağdı kurumuş topraklara.
bir filiz fışkırdı yerin ta... yedi-kat dibinden.
dinledi aşkın musikisini en derinden.
yaprak yaprak çoğaldı çevresinde,
oldu sonunda, yeşilden koskoca bir kitle.
işte gurur! dedi.
bıraktı yavaş yavaş sırtına zehrini,
bir daha dönmemek üzere gitti…
şimdi, sonsuzluk aynasının tam karşısında;
yüzleşti yüzünle, müjdelendi huzur,
birdenbire irkildi,
aydınlandı düşünceleri birdenbire…
sarıldı, sımsıkı kucakladı mistik dünyayı;
uzandı ulaşılmaz sandığı ilahi huzura.

Umut Engin deniz.