bugün

karanlığın etkisinden midir, herkesin dinginleşmesinden midir nedir ama gece olunca hep bir damar hep bir melankoli sarar dört bir tarafı.
(bkz: bırak ay gitsin sen kal bu gece)
Herkes kendi gecesinden seyrediyor bir başka gökyüzünü
aynı karanlık da örtse üstümüzü.
Sessizliğin, tenhalığın, anıların, slow şarkıların getirdiği hüzün.
Ondan kalmadi hic bende, bitince bitiyor bizde.
düşünmekten yorulduğum zamanlardayım içimde bir yerde Yavuz Çetin haykırıyor. Hüzünleniyorum sebepsiz.
çünkü gece demek günün bitimk demek. bir bitiş demek yani. insanlar biten bir şey sonrasinda hüzünlenmez mi? hele de biten şey zamana dairse. ve gecenin karanlığı gündüzün aydınlığından daha çıplaktır her zaman.
içinde bulunduğumuz simülasyonun tutarsızlığından kaynaklandığını düşündüğüm durum.