gece balkona sigara icmeye cikmak

üçüncü dünya ülkesine ait topraklarda karmaşa ile iç içe geçmiş eylemdir. şehrin bozuk imgeleri sigaranın buhulu dumanları arasında içre doluşurken betondan bir ormanın göğsüne doğru uzadıkça uzamak.

sonbahar hayalleri kuran bir kişinin balkonuysa bu. ki doyasıya "yazamak" istiyorsa ankara'nın o soğuk ve sert rüzgarlarını, özlemiş de üstelik, dilek olup yağar gecenin neondan ışıklarına balkonun "dur durduğun yerde"leştiricisinde.

gecenin tanıdık silüetleridir balkonda sigara içişen travmalar. silüetlerin hiç birisi bir diğerine benzemez, ayırt edici ışıktan yoksun çünkü, bir "hep uzaktaki sen"e doğru kafiyeler uzar belirsiz köpek havlamalarının kuşkulandırıcı yatıştırıcılığında.

uzar her bir kelime, çocuk çeker ve insanların inanmadığı her bir masal için, bir kedi düşü asılır betondan bitme bitap ağaçlara.
*
(bkz: yorulduğunda)