bugün

manasız, gereksiz bir davranış. zaman zaman hepimiz yapıyoruz, bir futbolcu için ağıtlar yakıyoruz, vay efendim şöyleydi, bu takım için savaştı, bize ne mutluluklar yaşattı, şimdi kötülenir mi falan filan. uyan kardeşim uyan, yok böyle bir şey. o senin ardından ağladığın futbolcuların hemen hemen hepsi, senin benim gibi gönülden değil dolar üzerinden o takıma bağlılar. geçmişte ki bir kaç istisna dışında para en fazla nerdeyse o takıma gitmek için zerre tereddüt etmezler. ya kaç tane örneğini gördük, bugün tirübüne karşı senin takımının formasını öpen, ilk transferde gittiği takıma kutsal mehiyeler düzmüyor mu? verdiği ilk beyanat genellikle ben doğuştan uludağsporluyum şeklinde olmuyor mu?

faal futbolculuğu sırasında son derece profosyenelce davrananların, filmin sonuna doğru ahde vefadan bahsetmeleri ne kadar doğru ? hadi onlar futbolculuk sonrası kariyerleri için yol yapıyor da sen niye yiyorsun ?

vefayı hak edenler, tıpkı vefa'nın vefa olduğu yıllar gibi geride kaldılar. eşine karşılık galatasaray'ı seçen metin oktay gibilerini bulursan otur ağla onlar için, ama diğerlerine inan değmez anam babam.
insanlıkla futbolun birbirine pek yakıştığı ülkemde aranması gerekn meziyettir.
bazen futbolcusuna göre değişir tabi ki, dünya üzerinde profesyonellik adı altında karakterini satanlara vefa gösterilmez. vefa diye bir mahalle varsa ki eğer adresi bile tarif edilmez çünkü; paranın emre'ttiği yerde karakterler satılıktır.
vefa göstermek onlarca heykel dikmek gibi gözlenebilir, veya adına futbol okulları açmak ama vefa çok ayrı bir şeydir sen annen kadar sevdiğin takım için bir şey yapmazsan bu o takımın sana gösterdiği bazı tepkileri vefasızlık olarak anlamana sebebiyet verecektir.
futbol takımları arasında benim gördüğüm kadarıyla, galatasaray ve liverpool vardır.
pek tabi itirazı olanlar olacaktır, ama futbolcularının gönderiliş biçimine ve tabi ki ayrılış şekillerini değerlendirmek gerekir.
bir gerrard örneği verecek olursak bugün liverpool senden destek alamıyoruz git dese arkasına bile bakmaz emin olalım.