bugün

bu hayatımda gördüğüm en gülünç üslup. samimi. Aynı zamanda resmiyetten uzak bir görüntüsü var. Ne zaman birisi fazla kalem istese "var ama evde" demek gelir insanın içinden. sizin de öyle. çoğu kez insanlar bu en olası cevabı bilinç altına itip yok saydığından kendine yakıştıramaz.

karşısındaki de insan sonuçta. "Yok" deyip umutsuzluk aşılamak yerine "var ama evde" cevabıyla bir yürekte dört mevsimi buluşturmak çok daha cazip. teşekkür etmesi gerekmiyor yapamayacağı yardımlar için. karşılığında sadece bir gülümseme hayal edebiliyor.

Ama gerçekten komik değil mi? naif ve düşünceli bir insanlara özgü bir şey. Ben bazen yalnız kaldığımda kendi kendime "fazla kalemi olan var mı?" diye sorup "var ama evde" cevabını vererek saatlerce kahkahalarla gülerim.
bi koşu alıp gelsene diye de cevap verilebilir.
eve gidince o kalemi yumuşak bir zemine ucu gökyüzünü görecek şekilde sapla... diye cevaplandırılacak durumdur.
"oğul - kalemimi gören var mı?

baba + en son kalemcide gördüm"

diyen babadan farksızdır. öpün babanızı.
(bkz: var da evde ya)
(bkz: var ama beyaz yazıyo)