bugün

beni büyüten aileme saygım ve sevgim 1000 kat daha artar.
bırakıp gidene ne bir merak ne bir selam ederim.
Evlatlığı haram olarak görenler utansın... Oysa ne güzeldir sahipsiz bir çocuğu evlatlık almak ve onu besleyip büyütmek. Bazıları gibi evlatlığının karısını almıyoruz...
Şu şekil yaklaşırım olaya.

görsel
Kafamdaki sorulara cevap bulmuş olurum. *
Anam minik oğluşunu sevecek tabi ki, üvey evladı bağrına basacak değil ya.
Minik oğluş da 34 yaşında, yannış anlaşılma olmasın.
Bi boşluğa düşerdim sonrasında hayatıma devam ederdim belkide bekara karı boşamak kolay derler bişey diyemem şüphesiz.. zaten evlatlıktan reddeden mendebur babam evlatlık aldık seni dese bana hiç koymaz sjsj..
kişi zengin bir aileye düşdüyse çok dert yapacağını düşünmüyorum.
Başım çatlıyor bunu umursamazdım muhtemelen.
"moralim çok bozuldu, akşam mangal yakmazsanız yüzünüze bakmam" diye bizimkilere şantaj yaparım.
muhtemelen siklemez ve hayatıma devam ederdim. ha bazen dramatize ederek mağduru oynardık muhtemelen.
Kardeşime çok benziyorum.
Kardeşimin evlatlık alınmadığını biliyorum.
Bu durumda,
Evlatlık değilmişim..
Herhangi bir tepki vermezdim. Kuran'daki Ahzab 4 ve 37 gibi ayetlerde evlatlık almayı yasaklayan zorbalığa ve vicdansızlığa karşı; bir aile tarafından evlatlık alındığımı öğrensem çok sevinirim. Asıl evlatlığının karısıyla evlenenler ve bu rezaleti canıhıraş bir şekilde savunanlar utansın bu durumdan tabi utanmaları varsa. Oysa ne güzel bir şeydir sahipsiz bir çocuğu evlatlık olarak almak. Bazen öz aileden görmediği ilgiyi bir başkasından görür. Evlatlık alan aile, koruyucu ailedir.
Aile üyelerimin neden davranışsal yönden bana hiç benzemediklerini anlamış olurdum. Ama fenotip açısından bu mümkün değil.
sikimde olmazdı. gözünüzde çok büyütüyorsunuz bu dünya hayatını.

dünyaya gelirken soran olmadı gelmek istiyor musun diye, aynı şekilde giderken de sormayacaklar gitmek istiyor musun diye. ölüp gidecez yarın bir gün.

(bkz: azrail bileti hep tek yöne keser)
beni kabul edip büyütenlere teşekkür ederdim.
ikinci bir ailem daha olduğunu öğrenmiş olup birden fazla ebeveynim olduğu için sevinir, başka bir ebeveyne bırakıldığım için üzülürdüm. üzüntüm geçince, beni hem büyüten hem doğmama sebep olan insanlara teşekkür ederdim. (tabii ki şu anki ruh halim ile.)
Acayip sevinirdim.
biyolojik ailemin kim olduğunu öğrendikten sonra neden beni evlatlık verdiklerini öğrenmeye çalışırdım. doğal afet, kaza vs. sebebiyle öldüler ve kimsesiz kaldıysam üzülürdüm ancak hayatta ve beni cami bahçesine bıraktılarsa hiçbir şey yapmazdım. bu yaşıma kadar beni büyüten ve evlatlık olduğumu hissettirmeyen aileme daha da bağlanırdım.
görsel
Bu yaştan sonra ne yapacağım amk?

Aynı anne babayla devam.
Gerçek annemi, babamı ve kardeşlerimi aramaya koyulurdum.
Açıkçası çok üzülürdüm ama gerçek anne-babamı da arardım.