bugün

Birçok insanın başına geldiğini düşündüğüm durum. Bir tane mi olmaz, yok vallaha.
Evet her yer bir simülasyon, herkes bir senaryo ve sen başroldesin.

Oh be! Söyledim sonunda.
hayatın bu oyun tek kişilik deme şeklidir.
yalnızlığın en çok can acıtan versiyonudur.
anlaşılmak; kişinin kendisini ne derece karşı tarafa aktardığıyla da doğru orantılıdır. bu nedenle ilk iş kişinin kendisini sorgulaması gerekir;
- ben kendimi ne kadar anlayabiliyorum?
- peki ya, karşı tarafa kendimi doğru ifade edebiliyor muyum?

gibi soruların cevabını verebiliyorsa şayet o zaman etrafında bulunan insanların yaptığı yanlış seçimler olduğunun farkına varacaktır ve anlatmaya kalkışmaktansa çevresindeki insanları yenileme evresine geçebilir.
Aslında bu çok doğal bir durum.

Düşünsenize en yakın aile fertleriniz bile sizinle değilken bambaşka şeyler yaşıyor. Haliyle bunlar bambaşka kişilik yapıları ve anlayış farkı yaratıyor. Ne derseniz deyin sizi tam olarak anlayacak birini zaten bulamazsınız. Mutlaka bir noktada empati ve düşünce eksik kalacaktır.