eski türk filmlerindeki patron imgesi

kötü, ukala, halkı aşağılayan bir karakterdir. bu karakter, dönemin siyasal durumunu özetler. işçi hareketinin yükseldiği 70'li yıllarda halktan olmak, emekçi olmak bir erdem haline gelmişti. (bkz: yaşar usta) zengin ise kuşkuyla bakılandı. aynı şey ağa için de geçerliydi. ağa şaban filmlerinde de işlendiği gibi "faşo" idi. gelgelelim 80 darbesi oldu, ben zengini severim diyen özal'ın dönemi başladı ve kötü olan, kuşkuyla bakılan gariban oldu. alt tabakadan adamlar yeni kötüler oldu. ağalar ise elinden cep telefonu düşmeyen, cipe binen, çoluk çocuğu avrupa'da okuyan tipler oldu. yani özenilen adamlar oldu.

(bkz: şener şen)
(bkz: yaz kızım)

geneli göbekli, kelli felli, itici, puro whisky ikilisinden vazgeçmeyen tiplerdir.

bunların yanında bir de otoriter gibi görünen ama kimseye kıyamayan, şirin, göbekli, bıyıklı bir hulusi kentmen.

şişman, saçı ortadan açılmış, ağzına prodan başka tütün mamülü sürmeyen, 2 katlı bahçeli yalısı olan, bahçede de şoförüyle birlikte bekleyen -o zamanların rols roys u- mercedes 230E 'si olan kişiler.

çok piçtir bunlar, fakir aile kızlarına sarkarlar.